Chciałem się ostatnio nauczyć nakładania pasty na talerz, żeby była tak wzdłuż 🙂 Na filmach nawleka się to na pałeczki, widelec czy coś w tym stylu, i umiejętnie zsuwa na talerz. Słowem kluczem okazało się tutaj słowo "umiejętnie", bo albo trzeba umiejętnie ugotować makaron, albo umiejętnie nawinąć i zsunąć. A co gorsza, możliwe, że oba 🙂

Chciało by się napisać, że po kilku próbach, okupionych rozpacianiem połowy blatu, przerzucaniu w te i z powrotem uzyskałem wreszcie to co chciałem. No ale niestety 😂 Spróbuję następnym razem, a tymczasem cieszcie się wyglądem klasycznego, ładnego pappardelle z sosem pomidorowym, nałożonym na talerz najnormalniej jak się da.

Pasta z sosem pomidorowym

Nic skomplikowanego tu nie ma, ale jest przypomnienie, że to właśnie bambus sprawia, że potrawy smakują bardziej po chińsku 🙂 No ok, może trochę jest, ponieważ jest tu dodatek (bardzo modnego ostatnio) ponzu.

Ponzu to najprościej mówiąc, cytrusowy sos sojowy. Oryginalnie raczej nie jest słodzony, ale te sklepowe często są, żeby zbilansować kwasowość i słony smak, dlatego uwaga, bo Wasze wytrawne danie może stać się słodkawe.

Słodkawe stało się i to, ale akurat wyjątkowo było to zamierzone, bo lubię. 

W składzie jest kurczak (w ponzu oczywiście), bambus, pieczarki i cebula, no i trochę przypraw.

Chińszczyzna z bambusem i makaronem

Do halloumi odruchowo dodaję zwykle czegoś słodkiego. Albo marynuję w miodzie, albo smażę w owocach, albo jeszcze inaczej, ale często z czymś słodkim. Tutaj namieszałem jeszcze bardziej, bo nie dość że halloumi było w miodzie z chilli, to jeszcze podane z sosem paprykowym z nutą pomarańczy.

Danie wyszło nieco przekombinowane, no ale nie powiem, że złe. Było pyszne, chociaż momentami było czuć, że smaki raczej ze sobą konkurują, niż współpracują 🙂

Dla ciekawskich przepisu: halloumi było marynowane w miodzie z oliwą chilli, potem smażone na tejże oliwie. Sos to zblendowana, pieczona papryka z dodatkiem pomidora, czosnku i cebuli. A pomarańcza, to pomarańcza 🍊

Halloumi na słodko - w sosie z pikantnej papryki i szczypiorkiem

Nie jestem jakimś strasznym purystą, jeśli chodzi o włoskie smaki, dlatego wolę napisać, że jest to "chyba amatriciana", niż że na pewno 🇮🇹

Po pierwsze, nie mamy tu guanciale, a boczek, co pewnie już skreśla nazewnictwo, nie skreśla na pewno jednak smaku, który wciąż jest wyjątkowy. Tenże boczek, wysmażony na patelni z niewielką ilością oliwy łączy się sprawnie z klasycznym sosem pomidorowym na bazie pomidorów (lub dobrej passaty), czosnku, a niekiedy też cebuli.

Na wierzch powinno pójść pecorino romano, ale czy poszło, ręki sobie uciąć nie wiem, bo zdjęcie jest sprzed kilku tygodni i już nie pamiętam jaki to był ser 🧀

No i papryczka, peperoncino, lub inna ostra, jeśli lubicie, amatriciana powinna być lekko pikantna, no ale tu już jak kto lubi!

Makaron paccheri, w sosie chyba ala amatriciana

Ryba i makaron to nie jest, przynajmniej dla mnie, oczywiste połączenie. Moje polskie podniebienie zwykle wybiera do ryby ziemniaki, no ale okazuje się, że tak być nie musi.

Wykopany z dna szafki makaron paccheri z sosem pomidorowym (jak on go ładnie oblepia w te rowki!) spotkał się z mintajem na jednym talerzu, i oboje dali radę. 

Ryba jest pieczona, z oliwą i rozmarynem (no sól i pieprz też). Makaron, jak to makaron, sos pomidorowy z czosnkiem i szczypiorek do dekoracji. Działa, o ile, jak to mówi Robert Makłowicz, nie przeciągniecie ryby 🐟 😉

Tak, to jest makaron w sosie pomidorowym, z rybą

Miał być fish & chips, wyszło trochę za zdrowo, bo doradę zamiast smażyć to wolałem upiec. A jak piec doradę, to czemu nie w cytrusach i oliwie, no a wtedy robi się trochę wykwitnie, nawet i z doradą.

Dorada, nafaszerowana pomarańczami, natarta oliwą, solą i pieprzem powędrowała do pieca, w którym już dłuższy czas piekły się ziemniaki w łódeczkach. 

Do tego wszystkiego sos z awokado (gładki, z czosnkiem i cytryną), no i trochę zieleniny. Smaczne, a pewnie 😏

Dorada z pieczonymi ziemniakami i sosem z awokado

Trochę takie wspomnienie z wakacji, znalezione w pamięci mojego samsunga. Placki ziemniaczane, to wiadomo, każdy lubi, a nawet jak mniej lubi to i tak zje, bo co tak będą leżeć.

Opcje na placki są przeróżne, a jeśli i towarzystwo jest przeróżne, to warto osobno dorobić do nich sosy, żeby każdy mógł sobie nałożyć to co lubi. Sosy mamy tu 3: limonkowy, czosnkowy (klasyk, musi być i zawsze idzie pierwszy). i taki na bazie hummusu z jogurtem.

No i mizeria, ku uciesze najmłodszych, najbardziej neutralna surówka świata. Smaczne, letnie (dosłownie również, bo placki smaży się zwykle jedne po drugich i ciężko zachować gorące do chwili podania) i wszechstronne.

Placki z trzema sosami do maczania

Lazanię robiłem tu już nie raz, danie to jest proste, sycące no i ludzie je lubią. Można je zrobić dzień wcześniej (ale pieczemy przed podaniem), można nałożyć tyle ile się chce. Same plusy. Tu jednak nie o tym.

Do lazanii doszła sałatka zrobiona na szybko, z pesto bazyliowo pietruszkowym. Pesto miałem nadmiar z poprzedniego dnia, to mieszanka ziół (pietruszka, bazylia), orzeszków piniowych, oliwy i parmezanu. Zwykle ląduje w makaronie, na chlebie, lub jako skondensowany, smakowy dodatek. 

W sałatce, o dziwo smakuje jeszcze lepiej. O dziwo, bo nikt tego nie planował, po prostu miało się nie zepsuć, a okazało się, że sama sałatka stała się ważniejsza niż pasta.

Tyle z niespodzianek 🙂 Skład sałatki to: sałata lodowa, liście szpinaku, sos na basie octu balsamicznego no i pesto.

Lazania klasyczna, z sałatką z zielonym pesto

Flądrę, w odróżnieniu od np. dorsza zaliczyłbym do ryb dość skomplikowanych 🙂 Może nie tak jak te słodkowodne, ale no i tak - mnóstwo roboty, mięsa niezbyt. Niemniej, w smaku jest naprawdę dobra, i od czasu do czasu jak (nomen omen) czasu mamy więcej, to warto, akurat flądrę przygotować.

A pieczona flądra na talerzu wygląda całkiem nieźle. Tu w towarzystwie pomarańczy, z którą się piekła, sosem z awokado, pieczonymi również papryczkami i różowym pieprzem. 

Nie powiedziałbym, że "danie znika raz dwa", bo jednak bardzo powoli, no ale znika i jest na pewno zestawem wartym spróbowania.

Flądra, z jalapeno i sosem z awokado

Własne pappardelle to zawsze radość. Trzeba mieć trochę wolnego, zagnieść, zwałkować, zrobić, zjeść, no i niestety - posprzątać. No ale warto, bo to trochę taki inny makaron.

Z podstaw wiadomo, jedno jajko na 100 gramów mąki. No ale niektórzy robią samą mąkę z wodą i też jest ok. Makaron klasyczny jest mocno jajeczny i stawia większy opór zębom, nawet sprężynuje 🙂 

Ostatnio trochę z makaronami kombinuję, mąka 00, semolina, jajko, bez jajka, no i najlepiej smakuje mi, jak to zwykle w życiu bywa, tak pół na pół - trochę semoliny, trochę mąki 00, 50% jajek, reszta wody do uzyskania odpowiedniej konsystencji.

No i jednak chyba wracam do klasyki, bo ostatnio dużo większą frajdę mam z wałkowania samemu, niż z korzystania z maszynki. Nabyłem wałek, widowiskowe matarello to to nie jest, ale daje radę 🙂

Własny makaron, bo dawno nie było, a trzeba