Nie wiem czy trzeba tu cokolwiek opisywać - składniki są takie, że danie zawsze wyjdzie rewelacyjnie. A te składniki to kurki, tymianek, parmezan, ryż, wino i bulion.

Proste, pyszne, nie najtańsze, ale warte zachodu, bo warstwy smakowe są doskonałe, zwłaszcza nie żałujmy wina, które podbija wszystkie smaki, a i samo w sobie smakuje bardzo.

Takie risotto odczarowuje tradycyjne dania z ryżem, gdzie za długo gotowana ryżowa pulpa jest mieszana z czym popadnie i robiona na szybko (co też jest ok, no ale to co innego 🙂). 

Tutaj mamy rzecz raczej szlachetną - uważamy przecież, by nie spalić kurek, ryż smażymy i podlewamy przez ponad 20 minut - danie powstaje w innym tempie i z uwagą.

Risotto z kurkami, parmezanem i świeżym tymiankiem

Haloumi, najzwyklejsze haloumi to dla mnie jedna z najniezwyklejszych rzeczy w kuchni. Nie potrzebuje absolutnie niczego poza temperaturą, żeby być czymś pysznym. Zawsze zaskakuje, choć jadłem je już ze sto razy.

Wyjątkowo pasuje mi halloumi z nutą słodyczy, a tu konkretnie miodu, wymieszanego z sosem sojowym, żeby było jeszcze ciekawiej. I to wszystko - halloumi się w tym marynuje kilka godzin, potem idzie na patelnię lub do pieca (obie opcje zadziałają), no i na talerz.

W jednej opcji piekło się z rozmarynem, w drugiej samo, a dodatkiem do niego było bazyliowe pesto. Która wersja lepsza, to już zdecydujcie sami 🙂

Haloumi z rozmarynem, albo z pesto

Butter chicken to najlepsze danie kuchni indyjskiej. No dla mnie, jako wielbiciela masła zdecydowanie. Chodziliśmy swego czasu do już nieistniejącej restauracji Bombay, w której jedzenie było naprawdę dobre. No ale jak raz zamówiłem butter chicken, to po kilku, albo i kilkunastu kolejnych wizytach, rodzina moja była wielce zdziwiona, że nawet nie otwieram karty żeby wybrać suma w mleku kokosowym, tylko od razu waliłem "butter chicken".

Próbować lubię, ale przegapiać nie bardzo, więc wolałem nie przegapić smaku butter chickena, niż próbować te różne dale.

Butter chicken jest bardzo prosty, nieco trudniejszy do zrobienia samemu, prostszy z gotowej pasty (na dziale orientalnym w marketach), którą na maśle się rozrabia. U mnie zawsze z większą ilością masła i śmietany, niż w wielu przepisach. Czy robię tak dobry jak w Bombayu? Czasami tak 😉

Butter chicken - wiadomo, raz w miesiącu

Święto pomidorów, 3 odmiany, dwie tanie, jedna bezsensownie droga (te najciemniejsze), no ale ładna i dobra. Są tych pomidorów na tarcie dwie warstwy, a pod nimi, no co może być pod nimi - ser! A nawet 4 sery, chociaż nie dlatego, że taki był plan, ale resztki czterech serów w domu się znajdowały.

Sery wymieszałem ze śmietanką, taką 30%, przez co smak był mocno śmietankowy, serowy, miejscami cheddarowy, a miejscami ricottowy 🙂

No ale wróćmy do pomidorów - zobaczcie, że do tarty poszły same idealne plastry, bez wycinania tego zielonego, bez żadnych dziur. Pomidory takie zasadniczo nie są, więc musicie kupić ładne, no i mieć plan B na całą resztę która z pomidora zostaje 🙂

Tarta była pycha, sok z pomidorów wymieszał się z serami, a dwie warstwy sprawiły, że pomidor naprawdę górował.

Tarta 3 pomidory i 4 sery

Zwykle jak robię jakąś potrawę z mięsa, to robię też jej wegetariański odpowiednik. Po pierwsze, mam w domu dwójkę wegetarian (a fajnie, jak jemu to samo w miarę). Po drugie, poza mięsem reszta dań jest często taka sama, więc to też praktycznie rozwiązanie - do jednego garnka tofu, do drugiego mięcho - i wio.

Przechodząc do sedna - tutaj tak łatwo nie było 😂 Boeuf bourguignon to danie tak przesycone bazowym smakiem mięsa, że zwykła podmiana na tofu nie wystarcza, bo tracimy chyba z 90% aromatów. Ale jak się człowiek zaweźmie, to się uda.

Bulion, przyprawy i aromaty wędzone, sprawiają, że to danie jest niezłe. Smakuje inaczej, ale wciąż ma umami. Sos sojowy, wędzona śliwka (i wędzona papryka - tylko ostrożnie) i kminek pomogły wyjść z tego starcia z tarczą.

Tofu bourguignon, a co, można i bez wołowiny

Ameryki tym przepisem nie odkryłem, bo każdy co jakiś czas robi sos pomidorowy no i każdemu wychodzi. ten zasługuje na uwagę, bo jest własnej roboty, z pomidorów, bez passat i koncentratów. Też nie jest to jakiś unikat, ale jednak wart wpisu 🙂

W przepisach często będą Wam kazali kupować pomidory mięsiste, specjalne, co mają mało wody, marzano itp. Ale bądź tu mądry, jak idziesz do netto, i na jednych jest napisane "pomidory", a na drugich "pomidory gałązka". No kupujesz takie, jakie są, mięsiste mniej lub bardziej 🙂 Rozwiewając wątpliwości - sos wyjdzie i tak, w dodatku będzie dobry, no chyba że traficie na wyjątkowe szkaradztwa.

Czosnek miażdżymy, oliwa, i na patelnię, a po chwili dodajemy sporą ilość obranych (to ważne) pomidorów. Wymoczenie pomidorów we wrzątku pomoże Wam je łatwo obrać. Obieranie pomidorów jedni lubią, inni nie, ale warto, bo ma się poczucie robienia czegoś autentycznego. No i wygląda się jak no na przykład we włoskiej kuchni 👨‍🍳

Pomidory trzeba gotować dość długo, nie jest to passata, którą dodajemy i gotowe. Gęstość sosu regulujemy, no po naszemu, pokrywką 🙂 Jak za rzadki, to pokrywkę ściągamy, żeby woda parowała. A jak za gęsty to... (halo, jak to - za gęsty...).

Spaghetti, z własnym sosem pomidorowy, i boczkiem

To danie miało być czymś innym, ale powstało coś fantastycznego. Szaszłyki z tofu i cukinii to sprawa bardzo prosta. Tofu w kostkę, marynata (sos sojowy, olej, zioła, sól). Cukinia podobnie, tyle, że nie w kostkę, bo cukinię akurat potraktowałem mandoliną i te cienkie paski ponadziewałem na patyki 😏 Wszystko do pieca, i wyciągamy jak już jest dobre.

Przypadkowym hitem okazał się sos. Już tu kilka razy pisałem, że bardzo lubię twaróg wędzony i to on właśnie, zblendowany z jogurtem naturalnym stanowi bazę sosu. I jest to baza taka, że w zasadzie nic do niej dodawać nie trzeba. No ale dodałem 🙂 Dodałem naturalnego soku z granata, cierpkiego, kwaśnego i słodkawego. Można go kupić w marketach, ważne żeby nie był słodzony.

Sos wyszedł trochę taki bliskowschodni, trochę ayran, trochę granat. Sokiem sos polałem, nie mieszałem, lepiej wygląda jak jest biały z czerwonymi pasmami niż zabełtany od razu na różowo.

Bajeranckie szaszłyki z tofu, w słonym jogurcie, twarogu i soku z granata

Bywały tu już wpisy wychwalające wyższość własnej roboty ragu nad kupnym. Pisałem nie raz (i za każdym razem potwierdzam), że jest 5x lepsze 🙂 a dziś mi wyszło, że może być i 10 razy lepsze, gdy poda się je w formie zupy.

Farsz bolognese, z niewielkim dodatkiem pomidorów, które sprawiają, że jest nieco bardziej słodko i kwaśno. Własne pappardelle, które rozpływa się kiedy trzeba i tam gdzie trzeba. Dobry bulion, który rozgrzeje z początkiem jesieni.

A z porad praktycznych - to jest fajna sprawa, gdy 3 dni wcześniej zrobiliśmy niechcący o 3kg za dużo bolognese i nie możemy już na nie patrzeć. Zupa wszak to zupełnie co innego 🙂

Zupa mięsna, taka trochę bolognese

krokosz na wierzchu, imitacja szafranu nie wiadomo czemu. Dobre, i ładny talerz, pies zjadl bo wszedł na stół :) 

Paccheri to makaron, którego już kilka sztuk może stanowić solidną porcję. Jest duży, gruby, niektórzy muszą go kroić na kawałki. W dodatku bardzo sycący, gdy poda się go w towarzystwie mascarpone i cytryny.

Mascarpone, w odróżnieniu od ricotty traci dużo swojej gęstości, robi się rzadsze, takie w sam raz do mieszania. Samo w sobie jest delikatne, ale tu dodałem do niego cytrynę, pieprz i trochę soli.

To co widzicie na wierzchu to niejaki krokosz - przyprawa często mylona z szafranem, bo na pierwszy (ale tylko pierwszy) rzut oka wygląda podobnie, nie mając z nim jednak nic wspólnego 🙂 W moim przypadku, był bardziej dla ozdoby niż smaku - intensywnością ustępuje znacznie swojemu żółtemu, aromatycznemu koledze.

Ciekawostką tego dania jest fakt, że zaraz po zrobieniu zdjęcia i pierwszym kęsie, korzystając z tego że wyszedłem z pokoju, daniem zainteresował się pies Karmel, wlazł na stół i zeżarł całe.

Paccheri, z cytrynowym mascarpone, i krokoszem!

Pappardele to rzecz prosta i dobra, i nawet łatwa w wykonaniu. Czasami tak łatwa, że nawet się nie chcę robić i trzeba kupić gotowe, tak jak w tym przypadku 😉

Reszta już jednak produkcji własnej, ragu, które trzeba dobrrze wymieszać aby do makaronu się przykleiło. Do tego pieczone pomidorki, pieczone osobno, na blaszce. Warto często zaglądać, bo pomidorki po pewnym czasie pękają i tracą sok.

Do całości dodałem śmietany, żeby było bardziej kremowe. Fajny to jest zresztą efekt, tego mieszania się składników - czasami myślę, że wolę mieszać, niż jeść 🙂

Pappardelle bolognese, z pieczonymi pomidorami, bazylią i śmietaną!