To jest zdjęcie sprzed 1-2 miesięcy, z wcześniejszej jesieni. W leżącej dosłownie po drugiej stronie ulicy, Puszczy Bukowej było w tym sporo grzybów. Niestety, na grzybach się średnio znam, a jak próbowałem się trochę poznać, to zrobiło się jeszcze gorzej, zbieram zatem tylko te oczywiste, podgrzbyki i suchogrzybki, no a czasami trafi się też prawdziwek.

Prawdziwek na jednym ze spacerów trafił się 1 (słownie: jeden), no ale wyjątkowo udany, przez co musiał trafić do czegoś szlachetnego, żeby jego smak dodał daniu jakości. Trafiło mu się risotto, prawdziwe, porządne, na winie, cebuli i mocnym bulionie. Coś naprawdę ekstra.

W takim daniu nic nie wygrywa, a wszystko wygrywa razem 🙂 Prawdziwka czuć tylko trochę, wino czuć tylko trochę, parmezan czuć tylko trochę (no o ile nie przesadzimy 🙂), a i bulion niczego nie zabija. Wspaniała rzecz, polecam. każdemu. Z pogrzybkiem też wyjdzie!

Risotto z grzybami

Udało mi się tutaj zachować czystość potrawy i zgodność z oryginałem, dlatego wypuszczam w świat. Tak mi wyszła klasyczna carbonara, taka ę ą, z guanciale, parmezanem, łyżką wody po makaronie do rozmieszania sosu, pieprzem i żółtkiem. No i jednak trzeba przyznać, że jest to danie kompletne, wariacje są ok, można je robić, ale nie trzeba, bo tu jest już wszystko 🙂

W dodatku ładnie się to wszystko ułożyło na talerzu, talerz sam w sobie też jest zresztą ładny, chropowaty, taki jaki powinien być makaron aby łatwiej obklejał się sosem 😉

Carbonara

Bardzo ładne, sycące i bogate danie. No i w dodatku proste, czyli to co lubimy najbardziej.

Mamy tu kurczaka z porem (smażone razem), dynię i pomidory (pieczone razem) no i pieczarki, których się z niczym smażyć nie da, bo puszczają wodę i się wszystko, zamiast smażyć, gotuje 🫣

No tak, ale to wszystko jest dość suche, nawet jeżeli nie pożałowaliśmy masła do smażenia (a żałować nie polecam). Do tego wszystkiego dodajemy zatem bulion - najlepiej ciepły, i wolno gotujemy, aż się to wszystko elegancko połączy. Połączy, nie rozgotuje.

Gulasz jest dobry, można go zrobić dużo i na przykład zamrozić.

Gulasz z indyka, dyni, pora i pieczarek

Chciałem się ostatnio nauczyć nakładania pasty na talerz, żeby była tak wzdłuż 🙂 Na filmach nawleka się to na pałeczki, widelec czy coś w tym stylu, i umiejętnie zsuwa na talerz. Słowem kluczem okazało się tutaj słowo "umiejętnie", bo albo trzeba umiejętnie ugotować makaron, albo umiejętnie nawinąć i zsunąć. A co gorsza, możliwe, że oba 🙂

Chciało by się napisać, że po kilku próbach, okupionych rozpacianiem połowy blatu, przerzucaniu w te i z powrotem uzyskałem wreszcie to co chciałem. No ale niestety 😂 Spróbuję następnym razem, a tymczasem cieszcie się wyglądem klasycznego, ładnego pappardelle z sosem pomidorowym, nałożonym na talerz najnormalniej jak się da.

Pasta z sosem pomidorowym

Nic skomplikowanego tu nie ma, ale jest przypomnienie, że to właśnie bambus sprawia, że potrawy smakują bardziej po chińsku 🙂 No ok, może trochę jest, ponieważ jest tu dodatek (bardzo modnego ostatnio) ponzu.

Ponzu to najprościej mówiąc, cytrusowy sos sojowy. Oryginalnie raczej nie jest słodzony, ale te sklepowe często są, żeby zbilansować kwasowość i słony smak, dlatego uwaga, bo Wasze wytrawne danie może stać się słodkawe.

Słodkawe stało się i to, ale akurat wyjątkowo było to zamierzone, bo lubię. 

W składzie jest kurczak (w ponzu oczywiście), bambus, pieczarki i cebula, no i trochę przypraw.

Chińszczyzna z bambusem i makaronem

Do halloumi odruchowo dodaję zwykle czegoś słodkiego. Albo marynuję w miodzie, albo smażę w owocach, albo jeszcze inaczej, ale często z czymś słodkim. Tutaj namieszałem jeszcze bardziej, bo nie dość że halloumi było w miodzie z chilli, to jeszcze podane z sosem paprykowym z nutą pomarańczy.

Danie wyszło nieco przekombinowane, no ale nie powiem, że złe. Było pyszne, chociaż momentami było czuć, że smaki raczej ze sobą konkurują, niż współpracują 🙂

Dla ciekawskich przepisu: halloumi było marynowane w miodzie z oliwą chilli, potem smażone na tejże oliwie. Sos to zblendowana, pieczona papryka z dodatkiem pomidora, czosnku i cebuli. A pomarańcza, to pomarańcza 🍊

Halloumi na słodko - w sosie z pikantnej papryki i szczypiorkiem

Nie jestem jakimś strasznym purystą, jeśli chodzi o włoskie smaki, dlatego wolę napisać, że jest to "chyba amatriciana", niż że na pewno 🇮🇹

Po pierwsze, nie mamy tu guanciale, a boczek, co pewnie już skreśla nazewnictwo, nie skreśla na pewno jednak smaku, który wciąż jest wyjątkowy. Tenże boczek, wysmażony na patelni z niewielką ilością oliwy łączy się sprawnie z klasycznym sosem pomidorowym na bazie pomidorów (lub dobrej passaty), czosnku, a niekiedy też cebuli.

Na wierzch powinno pójść pecorino romano, ale czy poszło, ręki sobie uciąć nie wiem, bo zdjęcie jest sprzed kilku tygodni i już nie pamiętam jaki to był ser 🧀

No i papryczka, peperoncino, lub inna ostra, jeśli lubicie, amatriciana powinna być lekko pikantna, no ale tu już jak kto lubi!

Makaron paccheri, w sosie chyba ala amatriciana

Ryba i makaron to nie jest, przynajmniej dla mnie, oczywiste połączenie. Moje polskie podniebienie zwykle wybiera do ryby ziemniaki, no ale okazuje się, że tak być nie musi.

Wykopany z dna szafki makaron paccheri z sosem pomidorowym (jak on go ładnie oblepia w te rowki!) spotkał się z mintajem na jednym talerzu, i oboje dali radę. 

Ryba jest pieczona, z oliwą i rozmarynem (no sól i pieprz też). Makaron, jak to makaron, sos pomidorowy z czosnkiem i szczypiorek do dekoracji. Działa, o ile, jak to mówi Robert Makłowicz, nie przeciągniecie ryby 🐟 😉

Tak, to jest makaron w sosie pomidorowym, z rybą

Własne pappardelle to zawsze radość. Trzeba mieć trochę wolnego, zagnieść, zwałkować, zrobić, zjeść, no i niestety - posprzątać. No ale warto, bo to trochę taki inny makaron.

Z podstaw wiadomo, jedno jajko na 100 gramów mąki. No ale niektórzy robią samą mąkę z wodą i też jest ok. Makaron klasyczny jest mocno jajeczny i stawia większy opór zębom, nawet sprężynuje 🙂 

Ostatnio trochę z makaronami kombinuję, mąka 00, semolina, jajko, bez jajka, no i najlepiej smakuje mi, jak to zwykle w życiu bywa, tak pół na pół - trochę semoliny, trochę mąki 00, 50% jajek, reszta wody do uzyskania odpowiedniej konsystencji.

No i jednak chyba wracam do klasyki, bo ostatnio dużo większą frajdę mam z wałkowania samemu, niż z korzystania z maszynki. Nabyłem wałek, widowiskowe matarello to to nie jest, ale daje radę 🙂

Własny makaron, bo dawno nie było, a trzeba 

Tutaj tylko półprodukt, ale ten zestaw kolorów sprawił, że sięgnąłem po aparat (no dobra, telefon). Dynia, szpinak i ricotta - barwy trochę jak na irlandzkiej fladze, a w połączeniu bardzo fajny, uzupełniający się smak.

Można to wszystko zblendować ale lepiej po prostu wymieszać, wtedy nie otrzymamy klasycznej pulpy, a nadzienie o fajnej teksturze. No właśnie, nadzienie, nadzienie do czego? No jak to w mojej kuchni, do czego chcecie. Ja zrobiłem z tego ravioli, ale naleśniki czy makaron też będą ok.

Ważna sprawa - zauważcie, że żadna z tych trzech rzeczy nie ma super wyraźnego smaku (może i dlatego tak dobrze się łączą). Aby to nieco podkręcić, dodajemy gałkę muszkatołową, i to dość sporo. Do tego tylko sól i pieprz, bo jak zaczniemy kombinować, to się całość utraci swój łagodny charakter.

Dynia, ricotta, szpinak - smak - i te kolory!